🌹روزی فردی (ظاهراً از دشمنان اهل بیت علیهم السلام بود ) آمد خدمت امام صادق (علیه السلام) و به ایشان عرض کرد:
👈اگر روزی یکی از دوستان شما گناهی کند ، عاقبتش چگونه خواهد بود؟
🌹امام (علیه السلام) در پاسخ به وی فرمودند:
👈خداوند به او یک بیماری عطا می‌نماید تا سختی‌های آن بیماری کفارۀ گناهانش شود.
🌹آن مرد دو مرتبه پرسید :
👈اگر مریض نشد چه ؟
🌹امام (علیه السلام) مجدد فرمودند:
👈خداوند به او همسایه‌ای بد میدهد تا او را اذیت نماید و این اذیت و آزار همسایه، کفارۀ گناهانش شود.
🌹آن مرد گفت :
👈اگر همسایۀ بد نصیبش نشد چه ؟
🌹امام (علیه السلام) فرمودند :
👈خداوند به او دوست بدی میدهد تا وی را اذیت نماید و آزار آن دوست بد ، کفارۀ گناهان دوست ما باشد.
🌹آن مرد گفت :
👈اگر دوست بد هم نصیبش نشد چه ؟!
🌹امام (علیه السلام) فرمودند :
👈خداوند همسر بدی به او میدهد تا آزارهای آن همسر بد ، کفارۀ گناهانش شود.
🌹آن مرد گفت :
👈اگر همسر بد هم نصیبش نشد چه ؟
🌹امام (علیه السلام) فرمودند :
👈خداوند قبل از مرگ به او توفیق توبه عنایت می‌فرماید.
🌹باز هم آن مرد از روی عنادی که داشت گفت:
👈و اگر نتوانست قبل از مرگ توبه کند چه؟
🌹امام (علیه السلام) فرمودند :
👈 «به کوری چشم تو ! ما او را شفاعت خواهیم کرد »
پس چه زیباست بگوییم :اللهم صلی علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم.
📚(عوالي اللئالي العزيزية في الأحاديث الدينية، ج1، ص: 345)