عشق فقط حسین

روزگاری است پای درسَت نشسته‌ایم. نسل به نسل زیر باران‌های پربرکتی هستیم که از آسمان علم تو بر سرمان می‌بارد. ما همه مدیون توایم. اگر نبود بارش آسمان تو، ما بی‌خدا روزگار می‌گذراندیم. کاش یک روز هم بیاید و بنشینیم پای حرف‌های دلت و تو از کربلا برایمان بگویی. بی‌شک تعریف کربلا از زبان تو، تفسیر تازه‌ای از حسین علیه السلام روی پیشانی آسمان خواهد نوشت. چه غبطه برانگیز!‌ چهار ساله بودی که دو امام،‌ استاد عشق و معلّم صبر و مدرّس رضا شدند برایت. 

دستی بکش بر نگاهمان تا کربلا را از پنجرۀ چشمان تو ببینیم. غصۀ جانمان را نخور، کربلا را ببینیم و بمیریم، عاقبت بخیر مرده‌ایم!

سلام بر باقر کربلا!